Van Amsterdam naar Haydom

Ons aller eerste reisverslag. Laten we bij het begin beginnen. Het begon allemaal op een hele vroege winterochtend in januari. Eline en ik hadden afgesproken om rond 4.00 uur op Schiphol te zijn, aangezien we om 7.00 zouden vliegen. Natuurlijk arriveerde ik een pietsje later, maar dat mocht de pret niet drukken. Als volleerde padvinders hebben we onze backpacks ingecheckt, afscheid genomen van mijn moeder, jur en schoonouders, om vervolgens de douane te trotseren. De vlucht naar Zürich was prima, behalve het kleine krijsertje in onze nek die we daar gelukkig achtergelaten hebben. De vlucht naar Dar es Salaam was lang, heel lang. Met een verrassingstussenstop op Nairobi (later gerealiseerd dat dit 4h van Arusha af is, waar wij een vlucht en 14 uur bus over hebben gedaan). Aangekomen in Dar zou John ons opwachten en naar een hotel brengen, helaas geen John te bekennen. Toch maar even bellen. Geen gehoor. Ai, dat is jammer, toch zelf maar een hostel zoeken en een taxi regelen. Werd teruggebeld door John, hij kwam er meteen aan, hij was voetbal aan het kijken met z’n vrienden. Uiteindelijk in een hotel beland en een zeer korte nacht gehad (4 uur maximaal). We waren net in onze kamer, werd er op de deur geklopt. Wij vroegen (zonder open te doen hoor mam) wat er aan de hand was, geen gehoor. Dit gebeurde drie keer, daarna dan toch rust. Alhoewel toch maar met de tv (voetbal) aan geslapen, zo hadden we nog een ‘nachtlampje’.
De volgende ochtend om 6.15 uur moesten we op Ubungo bus station zijn om de Dar express naar Arusha te nemen. Één woord: chaos. Het regende keihard, er stonden meer dan 70 bussen door elkaar en minstens de dubbele hoeveelheid mensen op het terrein. We werden van de ene naar de ander bus gestuurd. Iedereen hangt aan je waar je heen wilt en ze laten je pas met rust als je een bewijs hebt dat je al een ticket hebt gekocht (hadden we online in NL al gekocht, op dat moment erg blij mee). Aangekomen bij de bus was het ticket doorweekt en niet meer te lezen, maar goedgekeurd. Backpack onderin, een lekker zitje bemachtigd, wij waren klaar voor vertrek. Afrika nog niet. De bus ging pas vertrekken als deze wat meer gevuld was, dus we moesten rustig wachten. Oh en overstap naar een andere bus, want deze reed alleen maar achteruit (2m per 10 minuten). Na vertrek was de busreis mooi, veel kleine kleihutjes onderweg, veel groen en tussendoor wat stops. Vanuit ons raam kochten we ‘ontbijt’, dat wil zeggen, nootjes, bananenchips en water. De mand met chips word bij je raam gehouden (die 10 cm open kan), dan rent er een andere afrikaan naar jouw raam toe, en deze afrikaan is iets langer dan de eerste, dus zijn mand hield hij boven de andere, geen keus dus, zijn bananenchips it is haha. Afrika, zoals je afrika verwacht! De rit duurde ruim 12 uur en hebben onderweg nog wat bijgeslapen. Voordat we in Arusha kwamen sprak een man achter ons in de bus ons aan, hij hoorde ons bij alles “moooooi” zeggen en dacht dit te herkennen als Nederlands. Hij was namelijk ooit in Nederland geweest, in de Efteling. Van hem hebben we de eerste basis woorden swahili geleerd, zoals “asante”(dank je), “habari”(hallo), nbili (twee), elf nbili (tweeduizend). (alles kostte vanaf nu voor ons elf-nbilli). Hij vroeg ons waar we heen moesten in Arusha en vertelden hem van het hostel. Hij belde een vriend en die bracht ons erheen. We reden door Arusha en gingen al snel van de verharde weg over op een zand/modderpad, kriskras door allerlei straatjes. Inmiddels was het al donker en ook onze chauffeur wist niet zo best waar we heen moesten. Hij vroeg een beetje rond en moesten op zoek naar Arusha city bar. (Arusha CITY bar, lag aan een onverharde weg 15 min rijden). Daar aangekomen waren we op een afgelegen modderpad, lichtelijk verdwaald. De chauffeur ging uit de auto om de weg te vragen, we moesten wachten. Bleek het hostel om het hoekje te zijn, gelukkig. We kwamen om 19.30 uur uitgeput en tamelijk uitgehongerd in het hostel aan, waar Lucy nog voor ons ging koken. Na een goede nacht de volgende dag een rustdag ingelast in Arusha. We zijn met twee andere meiden naar de markt geweest (bleek een souvenirshop markt te zijn, wij hoopten iets anders, alhoewel eline hier wel kennis heeft gemaakt met dhr ‘big ben’) en naar het mzungu plein (mzungu = blanke) om geld te pinnen. Onderweg vanuit de auto van een straatverkoper een voetbal gekocht! Eline blij. Die avond fanatiek gevoetbald, einde van de avond was de bal lek. Eline niet meer blij. Gebeld met de landcruiser die naar Haydom zou rijden en, zoals ons was aanbevolen, drie plaatsen gereserveerd in de auto. Als je drie plekken reserveert, moet je ook drie namen opgeven. We zouden dus vertrekken met: Eline, Marie en Lucy (Louise begrepen ze niet). De volgende ochtend zouden we om 6.30 uur vertrekken. Edwin bracht ons erheen (van het hostel). Aangekomen bij de landcruiser bleek er geen plek te zijn, het was volgeboekt en ze hadden onze reservering niet. Lastig. Edwin ging voor ons onderhandelen. We konden met de landcruiser mee tot Mbulu en moesten daar overstappen op een auto/bus naar Haydom. Toch maar doen dan. Eenmaal onszelf op de achterbank gepropt naast één afrikaan, vraagt de chauffeur, “so where is Lucy?”, ’Lucy isn’t coming anymore :(’. Wij met z’n tweeën lekker plekkie achterin, dat vond de chauffeur wel mooi. De rit was adembenemend mooi, het laatste stuk zelfs wat spannend want we moesten door de bergen. Steile zand/modder wegen met haarspeldbochtjes, een beetje zoals in Oostenrijk in de bergen alleen dan zonder asfalt en met grote gaten in de weg. Er zaten natuurlijk veel kuchende en proestende Tanzanianen in, dus om te voorkomen dat we meteen tuberculose op zouden lopen hielden we bij iedere hoest of roggel een sjaal voor ons gezicht en de raampjes goed open. In de landcruiser sprak een man ons aan, hij was de apotheker van Haydom, en ging ons helpen bij de overstap in Mbulu. Aldaar moesten we verder met het publieke transport, de normale Afrikaanse bus. Even wachten tot de bus vol is (echt vol dus). Je zou denken, dat is akelig voor de mensen die bij de eerste halte wonen, want die kunnen er dan nooit in. Nee zo werkt het niet. In Afrika is er altijd plek. En bovendien zijn er geen haltes. Uiteindelijk hebben we ons kostelijk vermaakt tijdens dit 2,5 uur durende ritje, opeengepakt met nog tig Afrikanen die zelfs uiteindelijk op schoot moesten. Eindelijk aangekomen in Haydom waren we uitgeput, kregen we gelukkig nog wat te lunchen en daarna een heel fijn huis aangewezen. We vonden het meteen al aardig chique, een grote slaapkamer met badkamer, toilet en bad. Die avond tijdens het diner kwamen we erachter dat er nog heel veel andere studenten zijn, voornamelijk afkomstig uit Noorwegen. Onze namen blijken soms nogal lastig te zijn voor de locals, dus op dit moment heten wij Elina en Mary.